მოდი, ერთად მოვყვეთ ამბავი, რადგან შენს გარეშე, არამგონია მე ვყოფილიყავი იმიტომ რომ - მე შენ ვარ, შენ კი მე, უცნაურია არა?   არც ისე და გეტყვი რატომ.   პირველად როდესაც WINESS ის საფერავი დავლიე, მივხვდი, რომ იმაზე მეტად მყვარებია (“ის”) ვიდრე წარმოვიდგენდი, მივხვდი, რომ “მუცლის პეპლები” ვერ იყო მოსატანი იმ გრძნობასთან, რასაც ეს განცდა ერქვა, არ ვიცი რა იყო, ღვინოს “დავაბრალე”, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ “ის”, ღვინო კი არა, მართლაც “ის” იყო, ვისთვისაც ყველაზე მეტად მინდოდა მეთქვა “მიყვარხარ”, მაგრამ ბევრი “მაგრამ” დამიგროვდა, როგორც ამ ტექსტში, ამიტომ გამოვიდა ისე, რომ ვერასდროს ვუთხარი.   მერე მივხვდი, რომ ყველაფერს დრო სჭირდებოდა, იმის გააზრებაც გამიჭირდა, რომ საჩუქარში #მთავარიემოციაა და არა “ფუმფულა” დათუნია, რომელიც არაფერს ამბობს. არა დათუნიას კი არაფერს ვერჩი, მაგრამ პირველი ეს გამახსენდა..   მოკლედ, ისე გამოვიდა, რომ ვერასდროს ვუთხარი ის, რასაც ვგრძნობდი, სანამ იქ არ დავბრუნდი, სადაც ყველაფერი დაიწყო..   ღვინით, საფერავით, WINESS ით და - მე შევქმენი შენ - ღვინო, რომელიც ჩემს ემოციას ატარებს და მივხვდი, რომ ეს საფერავი ყველაფერზეა წამსვლელი შენთვის, ანუ #სიყვარულისთვის. იმიტომ, რომ გრძნობს, ესმის, უყვარს და გვაკავშირებს.   ყველაზე გულწრფელი საფერავი, რომელიც გვაკავშირებს...