ჩვენ ხშირად გვაინტერესებს, ერთი შეხედვით, ჩვეულებრივი ტრადიციები, რომლებიც გვხვდება ჩვენს გარშემო, მაგრამ თუ ჩავუღრმავდებით, ბევრ გასაოცარ  რამეს გამოვავლენთ.

ქორწინების ცერემონიის დროს ბეჭდების გაცვლის ტრადიცია ცნობილი იყო ჯერ კიდევ უძველესი დროიდან. ეს ჩვეულება პირველად ნახსენებია ძველი სამეფოს ხანაში, ანუ ძვ. წ. 4 ათასწლეულში. ამ დროს საქორწილო ბეჭდის ან სამაჯურის (ჩვეულებრივ კანაფისგან ან ძირისგან) მიტანა და მისი მიღება გულისხმობდა, რომ ქალი გახდა მამაკაცის საკუთრება და იგი ვალდებული იყო დაეცვა იგი.

 დაახლოებით 1,500 წლის შემდეგ მამაკაცებმა დაიწყეს საქორწილო რგოლების (სამაჯურების) ტარება და შემდეგ იგი იქცა ერთ ნაწილად ორი ნახევრის გაერთიანების სიმბოლოდ. ძველი რომის ხანაში ბეჭდები მზადდებოდა რკინის ან ბრინჯაოსგან. ცნობილი ოქროს ბეჭედი მხოლოდ III-IV საუკუნეებში გამოჩნდა.

ასე რომ, რგოლი, რომელიც მანკიერი წრეა, დიდი ხანია ორი საყვარლის გრძნობების უსასრულობის სიმბოლოა და ჯადოქრობით არის შექმნილი, მათ შორის მიწიერი და ზეციური კავშირის გასაძლიერებლად. კეთილშობილი ლითონი, საიდანაც რგოლები მზადდება, სიწმინდის სიმბოლოა. თავდაპირველად, საქორწილო ბეჭდები ძალიან მარტივი იყო და არც სამკაულები ჰქონდათ.

ისტორიკოსები და არქეოლოგები ვერ პასუხობენ იმ კითხვას, თუ რომელ ხელზე ეკეთათ ძველ ეგვიპტელებ. ერთადერთი, რაზეც ისინი ერთ აზრზე  არიან, ესაა ბეჭდის  თითზე ტარება. ლეგენდის თანახმად, სწორედ ამაში გაიარა სიყვარულის არტერიამ (vena amoris.           ინგლისში, XVII საუკუნის ბოლოს, ჩვეულებრივად ეცვათ საქორწილო ბეჭედის ცერა თითზე გაკეთება, ხოლო გერმანულ მიწებზე, მგალობელთა შორის, ჩვეულებრივი იყო, რომ მას პატარა თითი დაემშვენებინა.

თანამედროვე სამყაროში, მარჯვენა ხელის რგოლის თითზე, ჩვეულებრივ არის ბეჭდის ტარება, მართლმადიდებელ ქრისტიანებს შორის, ცენტრალურ და აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებში, ავსტრიაში კათოლიკეების წარმომადგენლებს შორის, ასევე სერბეთში, უკრაინაში, პოლონეთში, საქართველოში, ჩილეში, ნორვეგიაში, გერმანიაში, საბერძნეთში, ესპანეთში, ინდოეთში და ა.შ.

მასალის ავტორი:  ანა მარგალიტაძე

და თქვენი ბედნიერი თარიღების კალენდარში, რომელი დღეებია მონიშნული?